ECB-medewerkers vertrouwen de ECB niet

De Europese Centrale Bank (ECB) doet het keer op keer, de Europeanen verzoeken gewoon rustig te gaan slapen.

De bank zal het heus niet toestaan dat de inflatie in de toekomst hoger wordt dan we normaal vinden, namelijk zo’n 2 tot 3 procent per jaar. Je kunt je zorgen maken om je baan, het weer, de verrichtingen van je voetbalclub…over alles, maar níet over inflatie in de toekomst, want dat zit wel goed bij de ECB.

Dat je dan vervolgens inderdaad rustig gaat slapen en er geen rekening mee houdt dat de inflatie in de toekomst wel eens (aanzienlijk) hoger kan zijn, vind ik prima. Ieder zijn keus.

Er zijn ook mensen die die belofte met een stevige korrel zout nemen. Ik ben er één van, en waarom, dat staat uitgebreid beschreven in mijn boek Geldmoord.  Maar dat is niet zo heel belangrijk. Weet je trouwens wie het met me eens zijn? De werknemers van…de ECB!

Zij hadden zoveel vertrouwen in de beloftes van hun bazen dat ze maar bij de rechter een betere bescherming van hun pensioen tegen toekomstige inflatie hebben geëist. Zij maken zich namelijk zorgen over geldontwaarding in de toekomst. En over die geldontwaarding gaat hun werkgever. Niet bepaald een motie van vertrouwen zeg maar.   

Het Europese Hof van Justitie oordeelde echter dat de ECB dat niet hoeft te doen. In een reactie op dat oordeel noemde een woordvoerder van Ipso, de enige vakbond actief binnen de ECB, het bestuur van de ECB “een niet-gekozen bestuur dat alles geheim houdt”. Dat zo een bestuur ‘eenzijdig arbeidswetgeving voor ECB-medewerkers kan veranderen’ vond die woordvoerder maar moeilijk ‘met het democratische principe binnen de Europese Unie te verenigen’.

Dat ‘niet gekozen bestuur dat alles geheim houdt’ – de notulen van de vergaderingen verschijnen pas na 30 jaar, en zelfs de agenda van de door belastinggeld betaalde President van de ECB is strikt geheim, blijkt uit mijn eigen ervaring – bepaalt niets meer en niets minder dan de waarde van uw geld. De leden van dat bestuur kunnen overigens niet ontslagen worden, hoe goed of slecht ze hun taken zouden uitvoeren, en zijn daardoor in feite aan niets of niemand verantwoording schuldig.

Ik heb het al eerder geschreven: In Nederland is er veel te doen om de overdracht van bevoegdheden van Den Haag naar Brussel. De Tweede Kamer debatteerde er onlangs nog over. Maar in Brussel heeft Nederland op zijn minst invloed op de besluitvorming en op enkele gebieden ook (vooralsnog) het vetorecht. Dat geldt allemaal NIET voor de beslissingen bij de Europese Centrale Bank in Frankfurt. En die besluiten zijn, zeker op termijn, minstens zo belangrijk voor ons dagelijks leven – zo niet belangrijker – dan de besluiten uit Brussel. Dáár zou de Tweede Kamer ook een keer over moeten praten. Je zou er bijna een beweging voor gaan oprichten en handtekeningen gaan verzamelen.

Trouwens: diezelfde ECB zegt koste wat kost deflatie, prijsdalingen, te voorkomen. Koste wat kost, dat betekent, dat als ze daarvoor de prijzen hard moet laten stijgen, dat ze dat zal doen. Slaap ze.